Sala nr2

Roberta

- Spokojnie . Nic nie mów . - trzymałam go za rękę.

Miguel

Otarłem łzy roberty i zasnąłem.

Roberta

Przykryłam go kołdrą i siedziałam przy jego łóżku.

Jeremy

Byłem nadal na korytarzu dowiedziałem się, że Miguel ma krwiaka, moja mama miała troche znajomości u lekarzy dobrych więc postanowiłem podzwonić troche po tych lekarzach, strasznie sie namęczyłem, udało mi sie skontaktowac z kilkoma, żaden jednak nie mógł przyjechać, bo mają u siebie pacjentów w podobnym stanie. Na szczęście dogadałem się z najlepszym lekarzem w Meksyku z tej dziedziny, przyjedzie on najszybciej jak to możliwe. Robiłem to po to, żeby nie patrzeć jak Roberta jest smutna...

Gdy skończyłem rozmowy zapukałem delikatnie do sali i wszedłem, bo widziałem że Miguel śpi

Roberta

- Jeremy ... - wyszeptałam tylko i wtuliłam sie w niego.

Jeremy

- Słyszałem.... przykro mi, ale zobaczysz wyjdzie z tego obiecuje Ci to - nie mówiłem jej nic o tym, że załatwiałem lekarza, miałem nadzieję, że nie słyszała jak rozmawiałem przez telefon,

Roberta

Zawiesiłam mu się na szyi i wypłakiwałam w rękaw :
- O przepraszam . - odsunęłam się od niego..

Jeremy

- Nic nie szkodzi - powiedziałem trochę zmieszany - Dobrze jest mieć przy sobie kogoś komu można sie wyżalić i wypłakać, po to tu jestem - powiedziałem

Roberta

- Dziekuję . - uśmiechnęłam sie do niego przez łzy .

Jeremy

- Nie ma za co, przynajmniej choć raz się na cos przydam - powiedziałem przytulając ją do siebie

Roberta

- Jest .. - powiedziałam uśmiechając się do niego .. byliśmy tak blisko .

Jeremy

- Co "jest"?? - zdziwiłem sie patrząc w jej oczy

Roberta

- Nie nic .. - powiedziałam spuszczając wzrok i uśmiechając sie pod nosem.

Roberta

Poszłam do poczekalni.

Miguel

-Roberta ? Gdzie jesteś .