Sala nr2

Mia

- Niby tak ale chcę wiedzieć to jedno - zrobiłam smutną minę

Marcos

- Jesteś bardzo piękna, Mia. I tak podobasz mi się- powiedziałem nieśmiałym głosem i puściłem jej rękę. Czułem się dziwnie.

Mia

- Coś nie tak? Wyrzuciłeś to z siebie to pewnie jest Ci lekko tak jest najlepiej wyrzucić wszystko co się czuje - powiedziałam głosem słodkim i cichym

Marcos

- Podobasz mi się ale to nie zmienia faktu, że nie mogę tego odczuwać. Nie mogą mnie wiązać żadne zażyłości z pacjentkami. To nie w porządku- powiedziałem delikatnie odsuwając się od niej.

Mia

- A gdyby mnie wypisali? - zapytałam - Ty też mi się podobasz. Wiem co to jest prawdziwa miłość nie liczy się ona tylko na podobaniu - powiedziałam

Marcos

- Za to ja wiem co to jest miłość. Nigdy się jeszcze nie zakochałem- powiedziałem.
- Wiesz to trudna sprawa bo ja po południami pracuje tutaj w szpitalu. Poza tym zajmuje się pewną sprawą przez co chyba nie mam dziewczyny. A poza tym uczę się i mieszkam w internacie- odparłem.
- A jak bardzo Ci się podobam?- spytałem zbliżając się powoli w jej stronę.

Mia

- Sama nie wiem trudno jest takiego człowieka jak ty ocenić od 1 do 10 ja bym dała więcej tyle Ci powiem. A gdzie się uczysz bo ja w EWS - powiedziałam

Marcos

- Co masz na myśli mówiąc takiego człowieka jak ja? Tak strasznie wyglądam czy taki zły mam charakter? Więcej niż 10? Jakim cudem na to sobie zasłużyłem?- spytałem.
- To niemożliwe. Ja także uczę się w EWS-odparłem.

Mia

- Nie o to mi chodziło myślę, że człowiek taki jak ty jest dobry i piękny i na pewno milszy od tamtego - dotknęłam jego ręki delikatnie - Widzisz nie musisz związywać się z samymi pacjentami skoro będziemy się razem uczyć - odparłam

Marcos

- Ale to nie w porządku. Tamten chłopak dopiero z Tobą zerwał a ja nie chcę Cię do niczego zmuszać, naprawdę- powiedziałem ze słodkim uśmiechem na twarzy.
- Uważasz, że jestem dobry i piękny?- spytałem.
- Cieszę się że będziemy się razem uczyć ale raczej znienawidzisz mnie jak dowiesz się więcej o mnie.

Mia

- Tamten chłopak to dla mnie zamknięty rozdział już się z tym pogodziłam że ze mną skończył - powiedziałam - No to opowiedz mi o sobie - powiedziałam poszarpałam jego rękę bo straciłam w niej czucie szybko opadła na łóżko nie wiedziałam co robić nie mogłam nią poruszać denerwowałam się bardzo

Marcos

- Rozumiem- powiedziałem.
- A ja nie mam dużo do mówienia. Mia, co się dzieje?- spytałem i spojrzałem na jej rękę.

Mia

- Moja ręka! Nie mogę nią poruszyć - denerwowałam się

Marcos

- Spokojnie. Odpręż się, proszę- powiedziałem i zacząłem delikatnie masować jej rękę. Zawsze to pomagało gdy pacjenci jej nie wyczuwali.

Mia

- Nie czuję jej! - denerwowałam się lecz wkrótce pojawiło się miłe mrowienie już się uspokoiłam - Już, już dziękuję Ci bardzo - podniosłam sie resztką sił i odgarnęłam jego włosy patrząc mu w oczy