Sala nr2

Jeremy

Nie uzyskawszy odpowiedzi zabralem sie i pojechałem do szkoły

Mia

Nie miałam pulsu.

Mia

Odzyskałam puls majaczyłam coś wierciłam się po łóżku

Marcos

Przyszedłem do sali bo byłem od niedawna wolontariuszem w tym szpitalu. Zmieniłem kroplówkę dziewczynie. Była bardzo ładna. Miałem nadzieję że niedługo odzyska pełną przytomność. Patrzyłem na nią.

Mia

Wywracałam się z boku na bok i coś majaczyłam rzucałam się po łóżku

Marcos

Podałem jej mocny środek uspokajający bo widać było, że jest bardzo zdenerwowana i chyba coś poważnego jej się śniło.

Mia

Po chwili się uspokoiłam ale nie wiem jakim cudem z oczu zaczęły mi się lać łzy.

Marcos

Wziąłem chusteczkę i bardzo delikatnie zacząłem ocierać jej łzy. Tak, żeby się nie obudziła co było bardzo trudne.

Mia

Z oczu nadal lały mi się łzy czułam że ktoś przy mnie jest.

Marcos

Zadzwoniłem na komórkę do doktora Ramireza.
- Panie doktorze. Pańska pacjentka ma oczy całe we łzach co mam robić? Obudzić ją? A czy to jej nie zaszkodzi? Tak, oczywiście- powiedziałem kończąc rozmowę.
- Panienko, proszę się obudzić. Panienko- powiedziałem delikatnie ją potrząsając.

Mia

Poruszyłam się delikatnie ręka zaczęła mnie boleć oczy mi się otworzyły były całe w łzach, czerwone nic nie mówiłam tylko przyglądałam się chłopakowi

Marcos

- Słyszy mnie, panienka? Może pani się ruszać?- spytałem spokojnym głosem.
- Proszę się nie bać. Jestem Marcos, wolontariusz. Jestem pani pielęgniarzem- uśmiechnąłem się by poczuła wsparcie i bezpieczeństwo.

Mia

Uśmiechnęłam się delikatnie wszystko mnie bolało - Mia - powiedziałam zachrypniętym głosem był bardzo ładny i poruszyłam się delikatnie by sprawdzić czy mogę się ruszać mogłam.

Marcos

- Ostrożnie- powiedziałem delikatnie dotykając jej ręki i poprawiłem jej poduszkę.
- Proszę to połknąć to zmniejszy pani ból do zera- powiedziałem podając jej szklankę z wodą oraz tabletkę.

Mia

Wzięłam szklankę lecz szybko ją upuściłam na mój strój, ubranie było mokre nie miałam siły żeby unieść szklankę a co dopiero się przebrać.