Poczekalnia

Alex

- Wiesz, że jesteś niesamowita, prawda? Prawie jej nie znasz a tak się o nią martwisz. Nigdy nie poznałem jeszcze takiej osoby- powiedziałem podchodząc powoli do niej.

Ashley

Uśmiechnęłam się lekko.
-Wiem ze to dziwne ale mam już takie coś że gdy ludzie są dla mnie mili momentalnie się do niech przywiązuję. - wzruszyłam ramionami.

Alex

- To jest naprawdę wspaniałe- powiedziałem z uśmiechem na twarzy.
- Wszystko będzie dobrze. O idzie lekarz. Na pewno wszystko jest w porządku- powiedziałem i podszedłem do lekarza.
- Lekarz wyjaśnił nam, że to omdlenie nie było ryzykowne ale dobrze, że ktoś zna się bardzo dobrze na pierwszej pomocy. Powiedział, że nasza koleżanka teraz śpi bo podali jej leki i będzie spała do rana a gdy się obudzi to będzie mogła wyjść do domu.

Ashley

Odetchnęłam z ulgą.
-Powinna być ci wdzięczna. Gdyby nie to ze zrobiłeś jej sztuczne oddychanie to pewnie nie wyszło by tak dobrze - odgarnęłam kosmyk włosów za ucho. - A tak właściwie gdzie się tego nauczyłeś?

Alex

- Nie ważne- powiedziałem a po policzku spłynęła mi łza. Pomyślałem, że mój ojciec nie miał tyle szczęścia by uratować swoje życie. Właśnie wtedy obiecałem sobie, że ja będę pomagał innym i dlatego nauczyłem się tak naprawdę pierwszej pomocy.
- Nauczyłem się tego od mojej mamy, Victorii. Powiedziała mi, że każdy powinien umieć udzielić drugiemu człowiekowi drugiej pomocy bo nigdy nie wiadomo kiedy nam będzie potrzebna pomoc- odparłem.

Ashley

-Widać masz wspaniałą mamę. - powiedziała i przyuważyła jego łzę. Wyjęła z kieszeni chusteczki i wytarła mu policzek jedną z nich. - Nie smuć się - odparła z troską.

Alex

- Może powinienem stać się draniem jak prawie każdy w tej szkole ale ja nie potrafię taki być. Smucę się bo mój ojciec nie miał tyle szczęścia by przeżyć i za każdym razem gdy jestem w szpitalu przypomina mi się ta smutna chwila. Przepraszam. Wiem, że nie powinienem pokazywać swoich łez ale ja tak nie potrafię. Ja także mam serce i uczucia- powiedziałem smutnym głosem.

Ashley

-I właśnie dlatego ze nie jesteś taki jak oni jesteś wyjątkowy - starałam się go pocieszyć. - Twój tata nie żyje - taki wniosek - ale tak widać musiało być. Dzieki tej śmierci na pewno stałeś się trochę silniejszy i tata patrzy na ciebie z góry z dumą. - przytuliłam go .

Alex

- Bardzo Ci dziękuję i przepraszam, że tak się rozczuliłem. A teraz chodźmy do niej. Zobaczmy co z nią, zgoda? Potem odwiozę Cię do szkoły, dobrze?- spytałem.

Ashley

-No tak. - odwróciła się w stronę sali na której leżała Aylar. - Bedę ci wdzięczna za odwiezienie - dodała i weszła do sali.

Alex

- Nie masz za co mi dziękować- powiedziałem i wszedłem za nią do sali.

Cristiano.

Zostałem tutaj. Wiedziałem że to nie najlepsza sytuacja abym tam wchodził.

Alex

Usiadłem tutaj i czekałem na Ashley.

Ashley

Wyszłam po chwili z sali i podeszłam do Alexa.
-Możemy wracać? -zapytałam z uśmiechem. Ulżyło mi że wszystko okej więc humor mi się poprawił.

Alex

- Oczywiście, że możemy. Chodź. Zawiozę Cię do szkoły- powiedziałem i wziąłem ją pod ramię. Pojechaliśmy do szkoły.