Mostek

Marcos

- A powinienem Cię odtrącić, tak? Skoro tego chcesz to mogę Ci sprawić tym przyjemność- powiedziałem.
- Wiesz nigdy nikomu tak nie ufałem dlatego pragnę by nasza znajomość powoli się rozwijała, zgoda?
- A powiedz chcesz byśmy byli na zawsze tylko przyjaciółmi czy może kimś więcej?

Annie

- nie - powiedziałam głośno - nawet tak nie mów! nie możesz mnie zostawić! nie Ty!
spojrzałam na niego. zdenerwowałam sie tym co powiedział.
- nigy, przenigdy tego nie rób! - powiedziałam, mocno go przytulając

Marcos

- Nie ja, tak? To brzmi jak groźba. Mam się Ciebie obawiać?- spytałem odsuwając się delikatnie spod jej uścisku.
- Czy powinienem o czymś wiedzieć? Bo mówisz tak głośno i stanowczo jakbyś chciała mi coś powiedzieć- mówiłem stanowczym głosem.

Annie

- ja.. - nie wiedziałam co powiedzieć - po prostu nie chce, żebyś mnie zostawił..

Marcos

- A w jakim sensie nie powinienem Cię zostawić?- spytałem z uśmiechem na twarzy.
- Chodzi tylko o naszą przyjaźń czy coś więcej?- powiedziałem pochylając się w jej stronę.

Annie

- ja.. - patrzyłam mu prosto w oczy
był tak blisko. czułam jego oddech na swojej skórze.
- a Mia? - zapytałam - nie chce stawać na drodze waszego szczęścia - odsunęłam się trochę

Marcos

- Czyżbyś bała się mojego dotyku i bliskości? Przepraszam jeśli za daleko się posunąłem- powiedziałem wstając z ziemi.
- Mia jest dla mnie ważna ale nic do niej nie czuje. Innej prawdy nie mogę Ci dać- odparłem.
- Wybacz- powiedziałem odwracając się od niej i robiąc kilka kroków ku wyjściu z parku. Bałem się że posunąłem się za daleko i teraz Annie się ode mnie oddali.

Annie

- Marcos czekaj! - wstałam i podbiegłam do niego - to nie tak - powiedziałam szybko.
- po prostu.. po tym co mówiłeś.. myślałam, że łaczy was cos więcej..

Marcos

- A jak? Nigdy nikogo nie kochałem i nikomu nigdy nie ufałem. Zamykałem się w swoim świecie i nie pozwalałem by nikt tam wszedł ale ty sprawiłaś że Ci zaufałem dlatego to jest dla mnie bardzo trudne- powiedziałem.
- Ale nie łączy nas nic. Może poza znajomością i przyjaźnią oraz troską jaką ją obdarzyłem gdy była w szpitalu. To wszystko, zadowolona?!- spytałem poważnym głosem i nie odwracałem się w jej stronę. Czułem się zły że nie zaufała mi.

Annie

- Marcos, przepraszm - dotknęłam jego dłoni
milczałam przez chwilę, próbując poukładać moje myśli w sensowne zdania.
- widzisz, po raz pierwszy.. dzięki Tobie czuje, że mam po co żyć. Boje się odrzucenia. i nie chodzi mi tylko o przyjaźń..

Marcos

- Odsuń się, proszę. Nie dotykaj mnie- powiedziałem stanowczym głosem odsuwając się od niej.
- Nie zaufałaś mi kiedy Ci mówiłem, że do Mii nic nie czuje. Jak mam teraz niby Tobie zaufać, jak? Pytam jak?!
- Skoro nie chodzi Ci tylko o przyjaźń to o co Ci chodzi bo już nic z tego nie rozumiem.

Annie

spojrzałam na niego smutna, a zarazem przestraszona.
- ja po prostu.. nie wierzę, że mogę być szczęśliwa po tym wszystkim.. i wg jak ostatnio rozmawialiśmy.. odniosłam wrażenie, ze Mia cos dla Ciebie znaczy.

Marcos

- Oczywiście, że możesz tylko daj sobie szansę. Czy to tak dużo?- spytałem spokojniejszym głosem.
- Tak, znaczy dla mnie dużo ale jako przyjaciółka, nic więcej. Jeszcze jakieś pytania?- zapytałem odwracając się w jej stronę i zrobiłem krok w jej stronę.

Annie

- nie - odpowiedziałam
popatrzyłam na niego.
- tylko, że nie jest to takie proste..

Marcos

- Wiem, ale życie także nie jest proste. Sądzę że to nie jest miejsce do takiej rozmowy. Może pójdziemy do mnie. Co ty na to?
- Chyba że się mnie boisz?- spytałem przyglądając jej się uważnie od góry do dołu. Pierwszy raz spojrzałem na nią jak na kobietę a nie jak na przyjaciółkę.