Basen

Lilly Latsis

Przyszła tutaj ubrana w zwiewną sukienke we wzorek typowy grecki
- Hey

Marcos

- Powiedziała, że mnie kocha. Nigdy jeszcze żadna dziewczyna tego nie powiedziała więc uciekłem ze szpitala. Czy to głupie, że się przeraziłem?- spytałem.
- Więc jestem Marcos Mutti. W przyszłości odziedziczę firmę kosmetyczną w Miami. Mam siostrę, Antonię. Uwielbiam fotografię i robić castingi dla modelek a także robić różnego rodzaju kosmetyki.

Annie

- a czujesz cos do niej? - popatrzyłam mu prosto w oczy - czasami warto zaryzykować nim będzie za późno..

spojrzałam w dal.
- jestem Annie. Annie Wilson. Przyjechałam tu z rodzicami z Toronto. Uwielbiam mode, kino, fotografie. Rodzice widzieliby mnie raczej w roli prawnika, jak to oni, ale ja chciałabym zająć się pracą z dziećmi. A tak dla siebie to modeling i fotografia.

Lilly Latsis

Zignorowali ją zrobiło jej się przykro więc usiadła troche dalej od nich

Marcos

- To mamy coś ze sobą wspólnego, Annie. Ja także uwielbiam modeling i fotografie ale profesjonalnie- powiedziałem.
- Poza tym lubię grać na gitarze, śpiewać, tańczyć. Pomagam dzieciom a także młodzieży w szpitalu jako wolontariusz. W taki sposób właśnie poznałem Mię- odparłem.
- Nie wiem czy powinienem zaryzykować bo dawno jej nie widziałem a poza tym co miałbym jej powiedzieć. Nie czuje tego co ona. Podoba mi się ale to wszystko. Dlaczego to jest takie skomplikowane?

Annie

-wow, naprawde szczerze mi imponujesz - powiedziałam
-ja sama chodze do różnych szpitali, domów dziecka i opieki społecznej odkąd.. w każdym bądź razie, lubie robić coś dla innych. sprawia mi to ogromną przyjemność.
a jeśli chodzi o Mię.. myślę, że jeśli nie widzisz dla was szans.. powinieneś jej to powiedzieć. lepiej, żeby znała prawdę niż robiła sobie nadzieję. wg powinieneś z nią szczerze porozmawiać.

Marcos

- Annie, ja pochodzę z bogatej rodziny ale to nie sprawia że kogoś traktuje gorzej ze względu na status społeczny. Mia jest piękną dziewczyną ale to dla mnie za szybko się dzieje. Ja tak nie potrafię. To wszystko-powiedziałem.
- A czym takim Ci imponuje?- spytałem z uśmiechem.
- Chodzisz do domów dziecka, szpitali i opieki społecznej odkąd, co? Możesz mi zaufać, naprawdę- powiedziałem do niej.

Annie

- i to jest takie niezwykłe. wiele osób strasznie obnosi się tym, że ma kase. uważa się za lepszych od innych i wg..
- bo widzisz.. większość mojego dzieciństwa, tak naprawdę do 11 roku życia spędziłam w szpitalu.. rodzice zostawili mnie zaraz po urodzeniu, ze względu na chorobę. Dopiero Harry i Debbie, tz moi adopcyjni rodzice.. dzięki nim dostałam szanse zobaczenia jak to jest mieć rodzinę.. uwierzyłam, że ja też mogę być szczęśliwa..
To własnie oni, zanim mnie adoptowali, pokazali ile samym wsparciem, byciem i odrobina uwagi można sprawić komuś radości..

Marcos

- Ja nie należę do takich osób, Annie. Niestety nie wszystko można kupić za pieniądze. Nie kupisz za nie szczęścia, przyjaźni, miłości czy też zdrowia- powiedziałem.
- Moje życie też nie było bajką. Nigdy nie poznałem mojego biologicznego ojca a moja matka umarła jak miałem 6 lat. Wtedy zajął się mną i moją młodszą siostrą, Gabriel Mutti który jest dla mnie jak ojciec. Wychował nas i dzięki nim wyrosłem na tego człowieka którego masz przed sobą- uśmiechnąłem się.
- Każdy ma prawo do szczęścia, Annie. Każdy bez względu na wszystko.

Annie

-dużo nas łączy - powiedziałam - nie sądziłam, że poznam tu tak szybko kogoś, kto tak dobrze mnie rozumie. szczerze mówiąc, to jesteś pierwszą osobą przed którą się odtworzyłam. raczej byłam typem samotniczki. trzymałam sie na uboczu. miałam tylko jednego prawdziwego przyjaciela..

Marcos

- To może będę drugim twoim przyjacielem bo chyba tego mi teraz naprawdę potrzeba- powiedziałem.
- Czuje że nie jestem jeszcze gotów do prawdziwego związku. Chyba, że się zakocham ale w to bardzo wątpię. W tej szkole za dużo się dzieje by móc się w kim zakochać a tym bardziej by dana osoba odwzajemniała twoje uczucia- powiedziałem z uśmiechem.
- A co takiego nas łączy, panienko?- roześmiałem się.
- To prawda, że dobrze się rozumiemy. Ja oprócz mojego przyjaciela z nikim nie rozmawiałem o moim życiu prywatnym. Jestem raczej skrytym chłopakiem.

Annie

- z chęcią - uśmiechnęłam się
- szczerze mówiąc, to nie znam w tej szkole praktycznie nikogo. jestem tu od kilkunastu godzin, i jeszcze nie bardzo wiem co i jak.
spojrzałam na niego.
- wspólne zainteresowania, podejście do życia, przeszłość.. kto wie, może i dużo więcej

Marcos

- Ja jestem tu od kilku miesięcy. To może chcesz coś wiedzieć dokładnie o tej szkole. Chętnie Ci opowiem, Annie- powiedziałem z uśmiechem.
- A w razie czego dzwoń do mnie- podałem jej wizytówkę z numerem telefonu i adresem.
- Ja znam kilka osób. Nie lubię za bardzo tych bogaczyków jeśli wiesz co mam na myśli- odparłem.
- To prawda, że dużo nas łączy. Może dużo więcej. Kto wie.

Annie

- widzisz? kolejna rzecz - pokazałam mu język
- wg to dziękuję - popatrzyłam na niego - za wszystko ..

ja zw na jakieś 10/15 min

Marcos

- Ale za co? Ja nic nie zrobiłem. Tylko rozmawiamy. Nie lubię gdy dziewczyna płacze dlatego poczułem obowiązek by Cię pocieszyć- uśmiechnąłem się do niej.
- Nie cierpię gdy ktoś się wywyższa. Taki już jestem.