Fotele

Alex

- Cieszę się że udało mi się poprawić Ci humor. A teraz może Cię rozbawię- powiedziałem i zacząłem ją gilgotać.
- Poddajesz się?- spytałem.

Maria Jose

Dziewczyna skręcała się ze śmiechu. Była ciekawa jak znalazł on tak szybko jej słabą stronę.
-Tak. proszę tylko przestań.
Krzyczała śmiejąc się jednocześnie.
-Chcesz coś w zamian?
Zapytała nie przestawając się śmiać.

Alex

- Nie, nie chcę albo może i tak- powiedziałem śmiejąc się i dotknąłem delikatnie jej policzka. Czułem mocne bicie mojego serca. Nie wiedziałem co się ze mną dzieje.

Maria Jose

Spojrzała na niego nieco podejżliwym wzrokiem.
-A więc czego chcesz?
Zapytała patrząc na niego uważnie.

Alex

- Nie bój się, nie zrobię nic złego. Przyrzekam. Chyba, że będziesz tego chciała- odparłem.
- Chce tylko buziaka- powiedziałem i spojrzałem jej głęboko w oczy.

Maria Jose

Zaśmiał sie.
-A no to taką prośbę mogę spełnić.
Powiedziała całując go w policzek.
-Ale z łaskotaniem koniec?
Zapytała patrząc m równie głęboko w oczy jak on jej.

Alex

- Przepraszam. Tak, oczywiście- powiedziałem odsuwając się od niej.
Z każdą czułem że coś niedobrego się ze mną dzieje i nie mogło pojąć co mnie tak obezwładniło.
- Jesteś bardzo piękna i masz dobre serce. Na pewno każdy Ci to mówi, prawda?- spytałem.

Maria Jose

Policzki dziewczyny spłoneły rumieńcem.
-Nie każdy.
Odpowiedziała z usmiechem na twarzy.
-Coś się stało? Jesteś jakby niobecny?
Zapytała kładąc ręke n jego ramieniu.

Alex

- Czyżbyś się zawstydziła tym co powiedziałem? Ale to szczera prawda- odparłem.
- Nie, nic się nie stało, naprawdę. I wcale nie jestem nieobecny, wydaje Ci się- powiedziałem i poczułem jej delikatny zapach blisko mnie. Zamknąłem oczy i poczułem jak serce mi bije jak oszalałe.

Maria Jose

-Ja?
Powiedziała dość zaskoczona.
-Nie no skądźe.
Dodała po chwili. Kłamanie jej nie wychodziło. Na pierwszy rzut oka widać było ,że była zawstydzona słowami Alexa, ale nie chciała tego przyznać.

Alex

- Przyznaj się. Widzę że coś jest nie tak. Chyba nie potrafisz dobrze kłamać. Czyżbyś była onieśmielona moimi słowami a może moją bliskością? Powiedz mi?- spytałem i wziąłem ją delikatnie za rękę a następnie przybliżyłem się do niej.

Maria Jose

Przewróciła oczami.
-No...Niech Ci będzie. Tak.
Powiedziała i zarumieniła sie jeszcze bardziej. Zawsze była zawstydzona kiedy była blisko z jakimś chłopakiem lub powiedział jej coś miłego. Maria Jose była jak otwarta książka. Każdy mógł ją przeczytać.

Alex

- Kłamanie nie jest twoim atutem. Za twoje piękno wewnętrzne jak i uroda jak najbardziej. Nie masz się czego wstydzić. Ja nie kłamię- powiedziałem.
- Nigdy jeszcze nie spotkałem tak niesamowitej dziewczyny jak ty więc jeżeli posunę się za daleko to mi powiedz- odparłem i dotknąłem delikatnie jej dłoni. Następnie dotknąłem czule jej policzka i zbliżyłem się jeszcze bardziej. Obawiałem się do czego to mnie zaprowadzi. Bałem się że ta dziewczyna zaprowadzi mnie do nieszczęścia albo do dóbr miłości.

Maria Jose

-Tak masz rację. Nie potrafię kłamać.
Odpowiedziała. Czuła bliskość chłopaka. Miała wrażenie ,że coś ją do niego ciągnie ,ale nie miała odwagi zrobić kolejnego kroku. Miała wrażenie jakby ktoś związał jej ręce i nogi, że nic nie może teraz zrobić.

Alex

- Nigdy nie czułem czegoś tak dziwnego jak w tej chwili. Nie wiem co się ze mną dzieje- powiedziałem i dotknąłem jej policzka.
- Przepraszam Cię, nie powinienem był. Wybacz- odparłem i odwróciłem się plecami do niej. Czułem jak policzki palą mnie ze wstydu. Prawda jednak była taka, że pragnąłem ją pocałować ale nie chciałem jej do niczego zmuszać.