Stara kanapa

Maria Jose

Zaśmiała się głośno.
- A co byś chciał?
Zapytała dokładnie mu się przyglądając. Upiła jeszcze trochę soku.

Alex

- Ja... Nic. Zastanawiam się tylko jak wygląda twoja matka skoro jej córka jest tak niebiańsko piękna- powiedziałem i pocałowałem ją czule w rękę. Patrzyłem jej cały czas w oczy.

Maria Jose

- Moja mam nie jest podobna do mnie. jestem podobna raczej do taty.
Odpowiedziała wzdychając lekko.

Alex

- Za to ja mojej mamy w ogóle nie pamiętam. Umarła przy moich narodzinach a ojciec zmarł kilka lat temu w wypadku. Zostałem tak jakby sierotą. Może i mam Victorię która jest dla mnie jak matka odkąd mój ojciec się z nią ożenił ale to nie to samo, rozumiesz mnie, prawda?- spytałem.
- Mój przyropdni brat mnie nienawidzi a siostra cały czas pije. Dlatego poprosiłem Victorię by mnie tutaj zapisała. Pierwszy raz się cieszę że tutaj jestem bo wtedy nie poznałbym Ciebie- odparłem.

Maria Jose

-Wiem jak to nie znać matki. Nawet jej nie widziałam. Jedyne oparcie mam w tacie i siostrzycce.
Powiedziała a łza płynęła jej po policzku. szybko jednak ją otarła. Nie lubiła kiedy ktoś widział jak płacze.

Alex

- Ja też bardzo cierpiałem po śmierci ojca. Gdy uświadomili mi, że Victoria nie ejst moją matką na początku tego nie rozumiałem ale zaakceptowałem to bo w ogóle jej nie pamiętam. Jedynie to co opowiedział mi ojciec, Antonio Lombardo- powiedziałem z dumą.
- Nie smuć się, kochanie. To znaczy MJ- powiedziałem i przytuliłem ją delikatnie.

Maria Jose

Otworzyła szeroko oczy. Alex coraz bardziej się rozkręcał.
- wszystko dobrze.
Mruknęła chcąc go przekonać. Sama jednak w to nie wierzyła.

Alex

- Na pewno?- spytałem odsuwając się od niej.
- Wiesz, że możesz na mnie liczyć mimo wszystko- odparłem.

Maria Jose

- Tak. Już lepiej.
Odpowiedziała ocierając łzy z policzków.
- Będę pamiętać.
Odparła z delikatynm uśmiechem.

Alex

- Wiem, że może za bardzo się spieszę ale taki już jestem. Ulegam zbytnio emocjom i uczuciom. Czy zgodzisz się jutro lub w inny dzień zjeść ze mną kolację?- spytałem i przybliżyłem się do niej.

Maria Jose

Dziewczyna pokręciła głową w prawo i lewo.
-No muszę Ci powiedzieć ,że bardzo chętnie.
Powiedziała z szerokim i szczerym usmiechem na twarzy.

Alex

- Już myślałem, że mi odmówisz bo tak długo odpowiadałaś- westchnąłem.
- Wiem, że krótko się znamy i będę cierpliwy, przyrzekam ale... Mam nadzieję że długo nie będziesz mnie męczyć. Powiedz mi co ty ze mną zrobiłaś że nie potrafię Ci się oprzeć?- spytałem i delikatnie złapałem ją za włosy. Zbliżyłem swoją twarz do niej.

Maria Jose

Zaśmiała sie pod nosem.
-ja? Ja Ci nic nie zrobiłam.
Powiedziała udając oburzenie.
-Co ty mi zrobiłeś ,że nie mogę przestać o tobie myśleć?
Zapytała z poważną miną.

Alex

- Wiedziałem, że to kiedyś musiało się stać ale nie wiedziałem iż wydarzy się to tutaj. Oczarowałaś mnie i uwiodłaś swoim pięknem wewnętrznym- powiedziałem.
- Naprawdę nie możesz przestać o mnie myśleć? Udowodnij mi to, proszę- odparłem i objąłem ją w pasie. Dotykałem delikatnie nosem jej twarzy ale jej nie całowałem.

Maria Jose

Uśmiechnęła się i zbliżyła swoją twarz do jego twarzy.
- Może być tak?
Zapytała całując go. Był to słodki i niewinny pocałunek. czekała teraz na jego krok.