Stara kanapa

Alex

- Chce wiedzieć co poczułaś gdy się pocałowaliśmy?- spytałem.
Bardzo chciałem usłyszeć jej odpowiedź. Miałem nadzieję że poczuła to samo co ja.

Maria Jose

-Na początku miałam dość mieszane uczucia. Potem jednak poczułam ,że coś mnie do cieie ciągnie.
Powiedziała i znów sie zarumieniła.
Teraz twoja kolej.

Alex

- To bardzo dziwne ale ja poczułem to samo gdy zbliżyłaś się do mnie i za każdym to czuje gdy jesteś za blisko. Tak jak teraz- powiedziałem.
- Wybieram wyzwanie a niech będzie moje ryzyko- odparłem.

Maria Jose

Żaśmiała sie. Wybrał wyzwanie więc to nawet dobrze się składa.
-Zrób coś na co masz teraz ochote.
Było to dość podchwytliwe ,ale takie miało być.

Alex

- Jesteś tego absolutnie pewna?- spytałem i zbliżyłem się. Już miałem ją pocałować gdy poczułem jak wibruje jej komórka w kieszeni.
- MJ to twoja komórka. Chyba ktoś do Ciebie pisze. Chyba już masz wielbiciela- odparłem i szybko schowałem komórka do kieszeni by nie zauważyła że to ja z nią pisze.

Maria Jose

-Ale nie wywiniesz się od zadania.
Zasmiała się czytając smsa.
-Wiesz co jesteś jedyną osobą w tej szkole jaką poznałam. więc chyba domyślasz się kto pisze.
Zapytała pokazując mu treść smsa.

Alex

- Przepraszam. To nie był dobry żart i wiesz dobrze, że te sms-y to ja pisałem. Nigdy moje serce jeszcze nie wariowało przy żadnej innej dziewczynie więc wybacz mi- powiedziałem.
- Z każdą chwilą a nawet sekundą zależy mi na Tobie jeszcze bardziej. A teraz pora na moje zadanie- powiedziałem zbliżając się do niej. Objąłem ją mocno w pasie i pocałowałem ją bardzo namiętnie. Poczułem słodki smak jej ust na moich wargach. Wprost nie mogłem oddychać. Po pocałunku odsunąłem się kawałek od niej.
- I co teraz?- spytałem.

Maria Jose

-Em.... Sama nie weim.
Powiedziała nieco zaskoczona. Upiła łyka soku. Wzięła jedno winogrono i wsadziła do ust. Nie spodziewała się takiej reakcji. Dalej siedziała bez słowa zszkowana.

Alex

- Przepraszam Cię. Lepiej już pójdę bo widzę że już nie chcesz mnie widzieć- powiedziałem wstając.
- Jesteś naprawdę niesamowita i nie chciałem sprawić byś poczuła się nieswojo- powiedziałem.

Maria Jose

-Nie.
Powiedziała z usmiecham.
-Zostań, proszę.
dodała po chwili. To ,że była zawstydzona nie oznaczało ,że nie chce go widzieć. Było wręcz przeciwnie.

Alex

- Nie znaczy, że mam zostać. Czy oznacza, że mam sobie pójść i zapomnieć o tym co dzisiaj wydarzyło się między nami?- spytałem stojąc nadal przed drzwiami.

Maria Jose

Podeszła do niego delikatnie ciągnąc go za rkęke za sobą.
-Nie oznacza ,że masz zostać.
Usmiechnęła się do niego.

Alex

- Gdzie mam iść? Ciągniesz mnie gdzieś?- spytałem słodkim głosem.
- A w jakim celu mam zostać? Bardzo mnie to ciekawi- odparłem.
- Czyli, że nie jesteś na mnie zła, wściekła i mnie nienawidzisz?

Maria Jose

-Chodź usiądź tu przy mnie
Odpowiedziałam zerkając na niego dość zalotnie.
-Chcę ,żebyś został. Tak mi rozum podpowiada.
Mruknęła całkowicie zadowolona siadając na kanapie.
-Nie mam na co być na Ciebie zła.

Alex

- Myślałem, że będziesz za te wierszyki które Ci wysłałem na komórkę. To co napisałem to szczera prawda. Wiem, że to nie było zbytnio romantyczne i wybacz za to- powiedziałem spokojnym głosem i usiadłem na kanapie naprzeciwko niej.
- A teraz co zamierzasz robić? Zaczarujesz mnie albo uwiedziesz?- spytałem.