Zakątek pod schodami

Cristian

- Fizycznie może i jest w porządku ale widzę że czymś się zamartwiasz. Rozumiem, że krótko się znamy i dlatego mi nie ufasz ale może mógłbym Ci jakoś pomóc- odparłem.
- A i mam nadzieję że nie miałaś przeze mnie żadnych problemów z Diegiem. Możesz na mnie liczyć, naprawdę. W każdej sytuacji- powiedziałem i wziąłem jej dłoń w swoją.

Roberta

Popatrzyłam w jego oczy :
- Wiem że mogę na Ciebie liczyć .. i mimo tego że tak krótko sie znamy bardzo Ci ufam ..

Cristian

- Naprawdę tak czujesz? Nie spodziewałem się tego. Myślałem, że masz do mnie o coś żal albo sam już nie wiem. Ja naprawdę się staram zmienić ale to nie jest takie łatwe jak myślałem- powiedziałem.
- Jesteś wspaniałą dziewczyną o dobrym sercu i zasługujesz na wszystko co najlepsze. Mam nadzieję że przy Diegu odnalazłaś to co szukałaś- odparłem.

Roberta

- Jesteś dla mnie bardzo ważny . I nie mam do Ciebie żalu , bo niby o co ? Nikt nigdy nie był dla mnie tak opiekuńczy i życzliwy jak ty.. - popatrzyłam na niego.

Cristian

- Bardzo ważny ale w jakim sensie? Chcę by wszystko między nami było jasne- odparłem.
- Mi na Tobie też bardzo zależy. Jesteś cudowna, naprawdę. Nie wiem o co możesz mieć żal ale zawsze znajdzie się jakiś powód może- roześmiałem się.
- A Diego nigdy nie był dla Ciebie taki troskliwy, opiekuńczy i życzliwy. Zawsze uważałem, że każdy mężczyzna powinien taki być dla wybranki swojego serca- powiedziałem z uśmiechem.

Roberta

- To bardzo trudne ... ja nie wiem już co czuję ... odkąd się pojawiłeś wszystko sie zmieniło . - spojrzałam mu w oczy.

Cristian

- Ja chyba czegoś nie rozumiem- powiedziałem wstając ze schodów i oparłem się o ścianę.
- Jak to odkąd się pojawiłem? Myślałem, że kochasz Diega. W końcu ponownie się zeszliście. Ja już niczego nie rozumiem. Wytłumacz mi, proszę. Chyba mam do tego prawo. Sądziłem, że łączy nas tylko przyjaźń i zaufanie ale nic więcej- powiedziałem spokojnym głosem i spojrzałem jej w oczy.

Roberta

- Nie wymagaj teraz ode mnie tego .. nie jestem w stanie Ci tego wytłumaczyć . - bezradnie schowałam twarz w dłoniach.

Cristian

- Dobrze, nie będę nalegał. Zaczekam ile będzie trzeba ale nie smuć się, proszę- powiedziałem kucając przy niej i splotłem jej dłoń ze swoją.
- Mi także czasami serce robi numer dlatego Cię rozumiem i nie martw się o nic. Zrozumiem wszystko. Pamiętaj że ja nie jestem taki nie wyrozumiały jak niektórzy w tej szkole- powiedziałem do niej.

Roberta

Przytuliłam się do niego:
- Dziekuję że jesteś przy mnie.

Cristian

- Nie masz mi za co dziękować. To ja chyba powinienem być Ci wdzięczny. Dzięki Tobie czuję że żyje i nie jestem sam na tym świecie. Mam dosyć samotności- powiedziałem z uśmiechem na twarzy.
- Ale posłuchaj mnie. Nie chcę nalegać byś podjęła jakąś decyzję ale dasz mi znać jak to zrobisz, prawda? Muszę znać prawdę. Nie chcę być zabawką twoją ani kogokolwiek innego. A jeśli Diego zrobi Ci krzywdę będzie miał ze mną do czynienia. Jak wpadam w furię to jestem gotów na wszystko- powiedziałem.

Roberta

- Muszę to wszystko przemyśleć .. - uśmiechnęłam się do niego.
- Może pójdziemy gdzieś ? - spytałam .

Cristian

- Możemy się przejść jeśli chcesz. Więc gdzie idziemy?- spytałem.
- Panienka niech wybierze miejsce- uśmiechnąłem się do niej i wstałem z podłogi a następnie podałem jej rękę jak na prawdziwego dżentelmena przystało.

Roberta

- Może .. ogród ? - uśmiechnęłam sie.

Cristian

- Dobrze. Więc chodźmy- złapałem ją za rękę i poszliśmy do ogrodu.